DE BRUILOFT TE KANA; waar gebeurd verhaal (Joh.2 1-11)

Uit het boek De mystieke stad Gods, deel 6 hoofdstuk 1. Visioenen aan Maria van Agreda o.i.c.

Voor bestellingen kunt u schrijven naar: A.B. van ’t Hooft Sportlaan 17 5056 EM Berkel-Enschot.

Er zijn 8 delen in totaal; per deel € 12,–

Op verzoek van zijn allergezegendste moeder begint Christus, onze Heiland, zich aan de wereld te openbaren door zijn eerste wonder.

322. De evangelist Johannes, die in zijn eerste hoofdstuk de roeping van Natanaël, de vijfde leerling van de Heer, vermeldt, begint zijn tweede hoofdstuk met de woorden: “En op de derde dag vond er een bruiloft plaats in Kana, Galilea en de moeder van Jezus was daar aanwezig. En Jezus was ook uitgenodigd voor de bruiloft met zijn apostelen”(Joh 1,2). Hieruit zou volgen dat de allergezegendste vrouwe reeds in Kana was, voordat haar Zoon werd uitgenodigd. Mijn oversten droegen mij op te vragen, hoe dit overeenkwam met wat ik in het voorafgaande hoofdstuk geschreven heb en vast te stellen welke dag er bedoeld was. Er werd mij meegedeeld, dat, niettegenstaande de verschillende opinies van de commentatoren, deze geschiedenis van de koningin en de evangelieverhalen toch met elkaar overeenstemden. De opeenvolging van de gebeurtenissen was als volgt: Christus, de Heer, begaf zich na in Galilea te zijn aangekomen met de vijf apostelen rechtstreeks naar Nazaret, prekende en onderrichtende op zijn weg daarheen. Op deze reis overnachtte Hij slechts drie keer. Hij doopte zijn gezegende moeder bij zijn aankomst in Nazaret, zoals ik reeds meedeelde en vertrok toen weer onmiddellijk met zijn apostelen om zijn prediking voort te zetten in enige omringende dorpen. In die periode ging de gezegende vrouwe, na daartoe te zijn uitgenodigd, zoals de evangelist optekent, naar de bruiloft van Kana, want het betrof hier een huwelijk van één harer familieleden in de vierde graad, van de zijde van haar moeder, de heilige Anna. Toen de grote koningin in Kana was, was daar het bericht van de komst van de Verlosser in de wereld reeds bekend, alsook dat Hij reeds enige leerlingen rond zich verzameld had. Door Gods beschikking, die dit voor zijn eigen hoge doeleinden noodzakelijk vond en daartoe zijn moeder als instrument gebruikte, werd de Heiland met zijn discipelen voor deze bruiloft genodigd.

323. De derde dag, door de evangelist als de bruiloftsdag van Kana genoemd, was de derde dag van de week en ofschoon hij dit niet met even zovele woorden zegt, stipt hij ook niet aan dat dit de derde dag was na de roeping van de discipelen, of na zijn aankomst in Galilea. Indien dit zijn bedoeling zou geweest zijn, zou hij dit zeker duidelijk hebben uitgesproken. Het zou Jezus onmogelijk geweest zijn aanwezig te zijn bij een bruiloft op de derde dag na zijn aankomst in Galilea vanuit Judea, de plaats waar Hij zijn eerste discipelen tot zich riep, want Kana lag binnen de grenzen van de Zabulon-stam, dichtbij de grens aan Phoenicië, ver ten noorden van Judea, grenzende aan de stam van Aser, op grote afstand van het punt waar de Heiland Galilea binnenkwam vanuit Judea. Indien de bruiloft drie dagen na de roeping van de eerste discipelen zou hebben plaats gevonden, dan zouden Hem slechts twee dagen daarvan gescheiden hebben, terwijl de reis van Judea naar Kana zeker drie dagen vergde; daarenboven zou Hij toch eerst in de omgeving van Kana hebben moeten zijn om een uitnodiging voor de bruiloft in ontvangst te kunnen nemen, wat toch ook nog enige tijd gekost zou hebben. Verder zou Hij om van Judea naar Kana te reizen door Nazaret hebben moeten trekken, want Kana ligt dichter bij de Middelandse Zee en de stam van Aser, zoals ik reeds zeide. Dan zou zijn moeder zeker op de hoogte zijn geweest van zijn komst en zijn aankomst afgewacht hebben in plaats van alleen naar Kana te vertrekken. Dat de evangelist het bezoek van de Heer aan Nazaret noch het doopsel van de gezegende vrouwe noemt, betekent niet, dat deze feiten niet plaatsvonden, doch uitsluitend, dat hij en de andere schrijvers zich beperkt hebben tot datgene wat hun doel diende. De heilige Johannes zegt zelf dat zij vele wonderen, door de Heer gewrocht, niet genoemd hebben (Joh 20,30), omdat het niet noodzakelijk was ze alle te beschrijven. Uit deze uitleg volgt, dat deze geschiedenis door de evangeliën bevestigd wordt en wel juist door de aangehaalde passage.

324. Terwijl dus de koningin van de wereld in Kana was, werden haar allerheiligste Zoon en zijn discipelen ter bruiloft genodigd en aangezien Hij door zijn goedheid deze uitnodiging geïnspireerd had, aanvaardde Hij deze. Hij ging naar deze bruiloft om de huwelijkse staat te heiligen en te bevestigen en een begin te maken met het bewijzen van de echtheid van zijn leer door het wonder, dat Hij daar zou verrichten en waarvan Hij zichzelf als de Schepper zou verklaren. Aangezien Hij zichzelf reeds als de Leraar had uitgeroepen door discipelen tot zich te trekken, was het nodig hun roeping te bevestigen en de waarheid van zijn leer te bewijzen, opdat zij deze zouden willen ontvangen en erin zouden geloven. Hij had reeds vele wonderen in het geheim gedaan, maar zichzelf nog nimmer als hun Schepper uitgeroepen, zoals Hij nu in het openbaar zou doen. Hierover zegt de evangelist:  “Jezus begon zijn wonderen in Kana in Galilea”(Joh 2,11).  Dit wonder vond plaats op dezelfde dag, waarop een jaar tevoren het doopsel van Jezus door de heilige Johannes geschied was. Deze dag was ook dezelfde, waarop de koningen het Kind waren komen aanbidden en daarom viert de heilige roomse Kerk de drie geheimenissen op één en dezelfde dag, de zesde januari. Onze Heer had nu het dertigste levensjaar volbracht en was zijn eenendertigste levensjaar, dertien dagen tevoren ingegaan, dit zijn de dertien dagen die tussen Kerstmis en Driekoningen liggen.

325. De Meester van het leven trad het huis, waar de bruiloft gehouden werd, binnen en begroette de aanwezigen met de woorden: “De vrede van de Heer en zijn Licht moge bij u zijn”en Hij vervulde deze woorden letterlijk door zijn komst. Daarop begon Hij de bruidegom te vermanen en te onderrichten omtrent de volmaaktheid en de heiligheid van zijn levensstaat. De koningin van de hemel onderrichtte de bruid op dezelfde wijze; zij verklaarde haar op lieflijke doch zeer krachtige wijze haar vele verplichtingen. De beide echtelieden vervulden later op volmaakte wijze de plichten van hun staat, waarin zij ingeleid en gesterkt waren door de Soevereinen van hemel en aarde. Ik zal niet afdwalen door te zeggen, dat deze bruidegom niet de heilige Johannes, de evangelist was. Wij weten reeds -zoals ik schreef in het voorgaande hoofdstuk- dat de heilige Johannes met de Heiland meegekomen was als zijn discipel. De Heer was niet naar deze bruiloft gekomen om zijn afkeuring van de huwelijkse staat uit te spreken, integendeel, Hij bevestigde deze opnieuw en sprak er vol lof over, heiligde en bevestigde het huwelijk door zijn aanwezigheid als een sacrament. Daarom kon het niet in zijn bedoeling hebben gelegen de twee jonggehuwden direct na hun verbintenis te scheiden. Daarenboven had de evangelist nimmer het voornemen gehad te huwen, integendeel, onze Heiland stortte, na de bruidegom en de bruid onderricht te hebben, een vurig gebed, waarin Hij de eeuwige Vader zegeningen afsmeekte over deze instelling tot voortplanting van het menselijke geslacht onde de nieuwe wet en deze levensstaat te beveiligen met sacramentele kracht en allen die dit sacrament in zijn heilige Kerk op waardige wijze zouden ontvangen te heiligen.

326. De gezegende maagd kende de wensen en de gebeden van haar goddelijke Zoon; zij verenigde zich met Hem in dit werk, zoals zij zich met al zijn werken, die ten voordele zouden komen aan het menselijke geslacht, zou verenigen en aangezien zij zich op zich nam Hem op de juiste wijze te danken -wat zo dikwijls wordt nagelaten door anderen- klonk uit haar mond en die van de engelen, die zij daartoe uitnodigde, een hymne van lof en dank voor deze weldaad. Dit werd echter uitsluitend door de Heer en Heiland gehoord. Die zich verheugde over het wijze gedrag van zijn moeder, juist zoals zij zich verheugde over zijn daden. Daarna spraken zij met de bruiloftsgasten, doch steeds met een wijsheid en ernst die hun waardigheid met zich bracht en immer met het doel de harten van de gasten te verlichten. De allerzuiverste vrouwe sprak slechts weinige woorden en dan nog uitsluitend als haar iets gevraagd werd of indien dit noodzakelijk was, want zij luisterde steeds aandachtig naar de woorden van haar Zoon en sloeg zijn gedragingen gade. Daar mediteerde zij over en die borg zij in haar allerzuiverste hart. Alle woorden en heel het gedrag van deze grote koningin gedurende haar leven geven een uitgelezen voorbeeld van inkeer en bescheidenheid. En bij deze gelegenheid was zij niet slechts een voorbeeld voor religieuzen, maar zeer in het bijzonder voor de vrouwen in de wereld, indien zij dit voorbeeld maar voor ogen wilden houden in gelijke omstandigheden (zoals bijvoorbeeld dit bruiloftsfeest er een was). Zij zouden kunnen leren hoe ze moesten zwijgen, hoe ze zichzelf moesten beheersen, hoe ze zich innerlijk hadden te gedragen  en wuftheid en lichtzinnigheid uit hun gedragingen naar buiten moesten bannen. Want nooit is matiging meer noodzakelijk dan in tijden van gevaar en voor vrouwen is de kostbaarste tooi en de meest aantrekkelijke schoonheid nog immer de zwijgzaamheid, beheersing en bescheidenheid, waardoor vele ondeugden worden uitgebannen en alle deugden van een kuiste en achtenswaardige vrouw hun gratievolle bekroning vinden.

327. Aan tafel aten de Heer en zijn allerheiligste moeder van het voedsel, maar met de grootste matigheid, doch zonder hun ontzegging naar buiten te laten blijken. Ofschoon zij, als zij alleen waren, dit soort voedsel niet tot zich namen, zoals ik reeds beschreef, pasten deze Leraars der volmaaktheid zich zonder op te vallen, wanneer dit maar mogelijk was zonder zich schuldig te maken aan onvolmaaktheid, aan hun omgeving aan, want zij wilden het gewone leven van de mensen niet afkeuren, zij wilden dit slechts schoner en volmaakter maken. Hij droeg zijn apostelen en discipelen op alles te eten wat hen werd voorgezet op hun evangelische prediktochten en geen uitzonderlijke levenswijze tentoon te spreiden, want dat is een kenmerk van onvolmaaktheden en van hen, voor wie de paden van de deugd nog vreemd zijn, want de waarlijk armen en nederigen moeten geen voorkeur hebben in de keuze van hun voedsel. Door goddelijke beschikking en om een aanleiding te scheppen voor het wonder, raakte de wijn onder de maaltijd op. De beminnelijke vrouwe zei toen tegen haar Zoon: “Zij hebben geen wijn meer”. Een de Heer antwoordde: “Vrouw, wat gaat Mij of u dit aan?  Mijn tijd is nog niet gekomen”.  Dit antwoord van Christus was niet bedoeld als een verwijt doch hield een mysterie in, want de allervoorzichtigste koningin had niet op eigen gezag om een wonder gevraagd, maar was door een goddelijke ingeving daartoe gedreven! Zij wist, dat het passende ogenblik voor de openbaarmaking van de goddelijke macht van haar Zoon gekomen was. Zij, die vol was van wijsheid en kennis betreffende de werken van de verlossing, kende ook de tijd, waarop deze zouden geschieden en de omstandigheden, waaronder zij zouden plaatshebben. Zij kon dus niet onkundig zijn van het juiste moment, waarop de kracht van Christus openbaar zou worden. Ik moet hier ook in herinnering brengen, dat Jezus deze woorden niet uitsprak op afkeurende toon, maar met rustige en beminnelijke majesteit. Het is waar, dat Hij de gezegende maagd niet als moeder aansprak, maar vrouwe tegen haar zei, maar dit geschiedde, zoals ik reeds eerder heb opgemerkt, omdat Hij haar met groter reserve begon te behandelen.

328. Het mysterieuze doel, verborgen in dit antwoord van Christus, was: de discipelen te bevestigen in hun geloof aan zijn Godheid en zichzelf aan allen als de ware God te tonen, onafhankelijk van zijn moeder, in zijn Wezen en in zijn macht om wonderen te verrichten. Daarom liet Hij de lieflijke aanspreektitel: ‘Moeder’achterwege en noemde Hij haar: vrouwe, toen Hij zeide: Wat hebt gij daarmee te maken en wat hebben wij, gij en Ik, hierin gemeen?  Alsof Hij zeggen wilde: De macht om wonderen te verrichten heb Ik niet van u ontvangen, ofschoon gij Mij wel de menselijke natuur gegeven hebt, waarin Ik deze zal doen. Slechts mijn Godheid zal wonderen wrochten en daartoe is het uur nog niet gekomen. Hij wilde haar te verstaan geven, dat de tijd om wonderen te verrichten niet door zijn allerheiligste moeder kon worden bepaald, maar door de wil van God, ook al moest de allervoorzichtigste vrouwe er op een daartoe passende tijd om vragen. De Heer wenste het zeer duidelijk te maken, dat het verrichten van wonderen op een hogere wil dan die van een mens berustte, een goddelijke wil, ver verheven boven die van zijn moeder en dat de wil van zijn moeder onderworpen was aan de zijne, als ware God. Zo stortte Christus in de geest van zijn apostelen nieuw Licht omtrent de hypostatische vereniging van zijn twee naturen, de afleiding van de menselijke natuur van zijn moeder en van de goddelijke natuur door zijn voortkoming uit de eeuwige Vader.

329. De gezegende vrouwe begreep dit mysterie ten volle. Zij sprak met rustige bescheidenheid tot de dienaren: “Doe alles wat Hij u zeggen zal”. In deze woorden, waaruit haar wijs inzicht in de wil van haar Zoon bleek, sprak zij als de meesteres van het gehele menselijke geslacht, waarmede zij ons stervelingen leerde, dat teneinde ons alles te verschaffen wat wij nodig mochten hebben, het alleen maar nodig en voldoende zou zijn van onze kant alles te volbrengen wat de Heiland en zijn plaatsvervangers zouden bevelen. Deze les kon slechts komen van deze moeder en voorspreekster, die zozeer er op uit is ons goed te doen, omdat zij zeer goed weet welke hinderpalen wij zelf oprichten voor zijn grote en talrijke wonderen, die Hij voor ons doet en omdat zij ons wil inlichten, hoe wij zijn weldadige bedoelingen moeten tegemoet treden! De verlosser van de wereld beval de dienaren de watervaten, die volgens het gebruik van de Hebreeërs gereedstonden, te vullen. Toen ze alle gevuld waren, liet de Heer hen een weinig wijn, waarin het water veranderd was, eruit halen en naar de hofmeester van het feest brengen, die aan het hoofd van de tafel zat en één van de priesters van de wet was. Toen hij de wijn geproefd had, zei hij verrast tot de bruidegom: “Iedereen schenkt eerst de beste wijn en wanneer allen goed gedronken hebben, schenkt hij de mindere soort, maar gij hebt de beste wijn tot nu  bewaard”.

330. De hofmeester wist niets af van het wonder, toen hij van de wijn proefde, want hij zat aan het hoofd van de tafel, terwijl Christus en zijn moeder met de discipelen aan het einde van de tafel gezeten waren, waarbij Hij de leerstelling in praktijk bracht, welke Hij ons later zou voorhouden, namelijk dat, indien men uitgenodigd wordt op een feest, wij niet moeten trachten de beste plaats te bezetten, maar ons tevreden moeten stellen met de minste plaats (Lc 14,8-10). Toen werd het wonder van de verandering van het water in wijn, alsmede de waardigheid van de Verlosser, openbaar. De discipelen geloofden in Hem met hernieuwd geloof, zoals de evangelist zegt. Maar niet slechts zij, velen van de aanwezigen geloofden in Hem als de ware Messias en zij volgden Hem naar de stad Kafarnaüm, waarheen Hij met zijn moeder en zijn discipelen vanuit Kana trok (Mt 4,13), zoals de evangelist ons meedeelt. Daar begon Hij met zijn prediking, zoals de heilige Matteüs ons zegt en deed Hij zichzelf kennen als de Leraar van de mensen. Wat de heilige Johannes schrijft over het openbaar worden van zijn glorie door dit wonderteken, spreekt de feiten van zijn voorafgaande wonderen niet tegen, maar doet slechts veronderstellen, dat deze in het verborgene verricht waren. Ook zegt hij niet, dat zijn glorie niet uit andere wonderen was gebleken; het betekent slechts, dat Jezus niet als hun Schepper wenste gekend te worden, omdat de juiste tijd, vastgesteld door de goddelijke Wijsheid, nog niet gekomen was. Het is zeker, dat Hij vele wonderbaarlijke wonderen in Egypte verrichtte, zoals de vernietiging van de afgodsbeelden en hun tempels. Maria beantwoordde al deze wonderen met heldhaftige akten van deugd tot lof en dank aan de Allerhoogste, omdat zijn heilige Naam op deze glorieuze wijze bekend werd. Zij sprak de nieuwe gelovigen moed in en diende haar Zoon met weergaloze wijsheid en liefde. Brandend van liefde smeekte zij de eeuwige Vader toch de harten en zielen van de mensen open te stellen voor de klaarheidgevende woorden van het mensgeworden Woord en de duisternis van hun onkunde te verdrijven.

Onderrichting mij gegeven door de koninging, de meesteresse van de hemel.

331. “Mijn dochter, de nalatigheid en vergeetachtigheid door de kinderen van de Kerk ten toon gespreid voor de verspreiding en de openbaring van de glorie van hun God, door zijn heilige Naam niet aan alle redelijke wezens bekend te maken, roept om wraak. Deze nalatigheid is des te erger, nu het eeuwige Woord in mijn schoot is mens geworden en de wereld onderricht en verlost heeft juist voor dit doel. Met dit doel voor ogen vestigde de Heer zijn Kerk, verrijkte haar met zegeningen en geestelijke schatten, stelde er geestelijken in aan en schonk haar tijdelijke gaven. Al deze geschenken zijn niet slechts bestemd om de Kerk in haar huidige staat te handhaven, maar om haar uit te breiden en anderen tot de wedergeboorte in het katholieke geloof te brengen. Allen moesten meehelpen om de vruchten van de dood van hun Verlosser te verspreiden. Enigen kunnen dit doen door gebeden en indringende wensen te uiten voor de verheffing van zijn heilige Naam; anderen door het geven van aalmoezen, wederom anderen door ijverig te prediken of door grote werken van naastenliefde. Maar indien deze nalatigheid wellicht niet zo ernstig is in dommen en armen, die niemand hebben om hen aan te sporen, dan is zij zeer laakbaar in rijken en machtigen en in het bijzonder in geestelijken en bedienaren van de Kerk, wier bijzondere plicht het is de Kerk van God vooruit te brengen. Velen van hen zoeken slechts eigen ijdele eer in plaats van Christus’ glorie en zij vergeten welke verantwoording zij zullen hebben af te leggen. Zij verkwanselen het erfgoed van het bloed van de Verlosser in ondernemingen en voor doeleinden, die zelfs niet geschikt zijn om opgesomd te worden en door hun fouten laten zij toe, dat ontelbare zielen verloren gaan, die bij juiste inspanning hunnerzijds voor de heilige Kerk hadden gewonnen kunnen worden. En op zijn minst verliezen zij de verdiensten van deze soort inspanningen en beroven Christus van de glorie getrouwe geestelijken in zijn Kerk te hebben. Dezelfde verantwoordelijkheden rusten op de vorsten en de machtigen van deze aarde. Zij ontvangen uit Gods handen eer, rijkdommen en tijdelijke zegeningen om de eer van de Godheid te helpen opbouwen en toch tellen zij deze verplichting niet en stellen ze lager dan elke andere.

332. Beween dit kwaad, mijn dochter en doe er uw best voor, voorzover uw krachten dit toelaten, dat de eer van God openbaar wordt, dat Hij bekend wordt bij alle volkeren en dat uit ruwe stenen zonen van Abraham mogen geboren worden (Mt 3,9), want dit alles is in uw handen gelegd. Smeek Hem geschikte werkers en waardige geestelijken aan zijn Kerk te schenken, opdat de mensen naar het zachte juk van het evangelie getrokken mogen worden, want groot en overvloedig is de oogst, en het getal van de werkers en ijverige helpers om de oogst binnen te halen is slechts gering. Laat datgene wat ik u verteld heb over mijn moederlijke en liefhebbende zorgen om volgelingen van mijn Zoon te winnen en ze te bevestigen in zijn leer en in mijn nabijzijn voor u een levend voorveeld zijn tot navolging!!! Laat deze vlam van de naastenliefde nimmer uitdoven in uw hart. Laat ook mijn zwijgen en bescheidenheid tijdens de bruiloft voor u en uw zusters een onwrikbare regel zijn bij al uw uitwendige activiteiten, in reserve, matigheid en bescheidenheid in woorden, zeer in het bijzonder als er mannen in uw nabijheid zijn. Want deze deugden zijn als een hofkledij, waarmede de bruiden van Christus zich tooien om welbehagen te vinden in zijn goddelijke ogen”.